සැනසිල්ල

එළිය වැටෙද්දී

හතර වටින්,

යටලීයෙන්

නාරිලතා මල් පූදිනවා.

එකක් දෙකක් නොවේ

මහ ගොඩක්,

යටලීයෙන්

නාරිලතා මල් පූදිනවා.

නෙතට නුහුරු කදුළු බිංදු

පැදුරට මුහු කරන්න

විදිහක් නෑ

කොහෙත් ම,

පිරිත් ඇහෙනවා

රේඩියෝ එකේ.

නිදාගත්තා

අනෙත් පැත්ත හැරිලා.

යටලීයෙන්

නාරිලතා මල් පූදිනවා.

හිනැහෙන්න පුන්සඳේ

බොරළු කැට

තණ පඳුරු

මල් පියළි

මල් රේණු

හැම එකක් පෙනෙන සේ

දිවා කල මෙන් ම රෑ

පරිසරය සතපවා

සිසිලසින්,

ගත පුරා

සිත පුරා

සැනසිල්ල උතුරුවා,

වෙල් එළියෙ

බඩවැටියෙ

දිය කඳුරු මත වැදී

මඳ පවන් හමද්දී,

නොපෙනුනත් කොහේදැයි

බකුසු හඬ ඇසෙද්දී,

පායලා

පොසොන් සඳ.

රොද බැඳුණු

සුදෝ සුදු වළාකුළු

පුළුන් කැටි තුළට වී

හිනැහෙන්න පුන්සඳේ,

සැඟ නොවී මඳක් හෝ වෙලාවක්

වළාකුළු තුළ වැදී

හිනැහෙන්න පුන්සඳේ.

නිල් අහස පුරාවට

තරු දරුවො

රඟද්දී ඔබ වටේ,

ඔබ කැළුම්

තව තවත්

දෙරණ මත විහිදුවා

රාත්‍රිය පුරාවට

හිනැහෙන්න පුන්සඳේ.

සඳවතිය

The moon looked through the boughs to me,
All new, and curved as though she smiled:
And turned my treasures, like a child.
So who can say she brought no luck to me ?         

                                   -  John Still, JUNGLE TIDE

වන තුරුපත් අතරින්
එබී බලා සිටියා
සඳවතිය
මා දෙස,
මඳහස දල්වා
ගුලි ගැහි ගැහී
තව තවත්
බලා සිටියා
ඈ
පොඩි එකෙකු වගේ.
හිස හරවා බැලුවෙමි
පාමින් අතරැදි
මාහැඟි වස්තුව
ඈ වෙත.
වාසනාව මා වෙත
ඈ නොගෙනාවයි කියා
කාහටනම් කිව හැකිද?

බව කෙළවර

ලෝභ දෝශ මෝහ
මද මාන
සූදුව සොරකම
ලෙඩදුක් පීඩා
ව්‍යාධි
අවසන මරණය
චුතිය
ග්‍රහණය
ප්‍රතිසංධිය
ඉපදීම
සුවඳ මුසු වා තලය
සියොත් කැල ගයන ගී
මලින් පිරි පොකුණු දිය
හරිත තුරු
වන උයන
සවනෙ රැඳී
මියුරු නද
වට තිර
උඩ තිර
මවක්
කෙඳිරියක්
හැඬුමක්
බිලිඳෙක් ජයසක්
කාහල

හඬ වැකුණු නඳී තෙර
වැලිතලා සුදෝසුදු
සඳ එළිය සඳ සිසිල
මඳ පවනේ ඔදවැඩුණු ළපළු පත්
මිනිසෙක්,
තනි මිනිසෙක්
රජ බොජුන්
මදුවිත
දැසිදසුන්
මාළිගා
කසී සළු
කුලකතුන්
නළගනන්
සැනකෙළි
ජයකෙළි
මවක් වන් බිරිඳක්
ළඳබොළඳ
දිරිමත් ළඳක්
විඳි පහස
සෙනෙහස
පුත්‍රයෙක්

දෙවියෙක් නොවනා
බඹයෙක් නොවනා
මිනිසෙක් නොවනා මිනිසෙක්
සංසාර ගෘහයේ
නොයෙක් අත විසිරුණු
නටබුන්
ලී පතුරු
සැනසුමින් පිරි
අධිඨනින් පිරි වතකමල
පියවර පෙළ
ඉදිරියටම වන
පියවර පෙළ

රජුන් සිටුවරුන්
වෙළදුන් ගොවියන්
කුබළුන් සැඩොලුන්
පිරිමින් ගැහැණුන් ළමයින්
කුළීන කුළහීන
මිනිස්කැල
මිනිස් ගඟ
මනස් රෝගීන්
'කිං චාරිකං භික්ඛවේ, බහුජන සුකාය බහුජන හිතාය'
පඬු සිවුරු
පාත්‍රා
ආරාම කුබල්හල්
ගවමඩු සොහොන්පිටි
නිවුණු තැවුනු උසස් මනස්
නින්දා ප්‍රශංසා
ලාභ අලාභ
මහමෙරවන් කුළුණු ගුණ
'වක්කලී, මා කෙරෙන් ඉවත්වව්
මේ කුණු ශරීරය දෙස බලා ඉදීමෙන් ඵලය කීම,
වක්කලී,
මා කෙරෙන් ඉවත්වව්,
වක්කලී'
'සෝ ධම්මං පස්සථි, සෝමන් පස්සථි'

නොයෙක් අත
නොයෙක් දෙස තැබූ
ගෙවීගිය පා පතුල්
'ආනන්ද, පිපාසයි,
පැන් පොදක්, ආනන්ද'
මියඇදෙන හිරු කිරණ
වැළපෙන තුරු හිස්
සල් ගොමු
සඳුන් දර
ගිණිදැල්
අඳුර
'වයධම්මා සංඛාරා අප්පමාදේන සම්පාදේත'

සූදානම

පොල්අතු වහලින්
පිණි බේරෙද්දී
අමාවකේ
අඳුර මැදින්
වෙව්ලන දෑතින්
කවදාදැයි කියන්න බැරි
එත්
නොවරදවාම
නුදුරු දිනෙක එන,
අමුත්තා
හා යන්න
කහ පාට සුදු රෙද්දෙන්
හැට්ටයක් මහනවා
ඇය,
මැටි බිත්තියට ඇන තියාගෙන
කුප්පි ලාම්පුවේ
පණ
තියෙන තුරා.

සමිඳුනි

හුණු
මැටි
ගඩොළින් නිම කළ
ඔබ රූ
දුටු විට
ඇග
ඇට
මස්
ලේ
නිවෙනා
තැවෙනා
අරුමය
එදත්
අදත්
අරුමයක්මැයි.

පව් සේදීම

'බ්‍රාහ්මණය,
බාලයා,
බාහුකා හා අධිකක්කා
ගයා
සුන්දරිකා
සරස්වතී
පයාග හා බාහුමතී
ගංගාවෝ වෙත ගොස්
දිනපතා ගිලෙනමුත්
කෙදිනක හෝ
පවිත්‍රවීමක් නැත.

සුන්දරිකා

පයාග හෝ බාහුමතීයට

කලහැක්කේ කවරක් ද?

ඒවායින්,

වෛරය හා පාපය වරද කොටගත්

මනුෂ්‍යයා 

පවිත්‍ර  නොකරන්නේමය.

පවිත්‍ර මනසින් යුත් අයට

කවර දිනකදු

සුභවන්නේ

පවිත්‍ර වන්නේ,

පිරිසිදු ක්‍රියාවෙන් ශුද්ධ අය,

සෑම කල්හිම

පිළිවෙත් පුරණු ලබත්.

එබැවින් බ්‍රාහ්මණය,

මෙහිවිත් දිය නහනු.

ජීවත් වන්නාවූ අයට

මෛත්‍රිය කරනු.

ඔබ මුසා නොදොඩවන්නේ,

වැනසීම

හා

අදත්තාදනය නොකරන්නේ,

තෘෂ්ණා සිත්පිරි

මසුරකු නොවන්නේ නම්

ගයාවට යාමෙන් ඵලය කීම?

ඔබ නිවසේ වන ළිදම

ගයාව වන්නේ වේ'.

(සුන්දරික පරිබ්‍රාජකයාට බුදුරජාණන්වහන්සේ, මජ්ජිම නිකාය)

සිතුවිල්ල.

දියෙන් සෝදා

හැරිය හැකිනම්

සියලු පව්,

සියලු මසුන්

දියෙහි වෙසෙනා

මනුෂ්‍යයෝ අභිබවා යන

මහා පින් ඇත්තෝ

නොවන්නේ ද?

අම්මා

වෙනදාටත් වඩා
දැනෙනවා
මට අද
නුඹ විඳි
අනේක
දුක්ඛ
දෝමනස්සයෝ,

ලොකු කරන්න

මා

අතපය

මගෙ

අම්මේ.

අඬනා පුතු

නලවන්න

රෑ මැදියමේ

නිදි වරනවා

මම.

ජාගර සිත

කන්‍යාවක
පහස ලබන්නට
ජාගර සිත
හිමිදිරියෙම ගොඩවුවා
අසපුවකට.
ඇට මස් ලේ නහර
කිසිත් නැති
නාඩි වැටෙන මළමිනිය
සුවඳ ඇග උලාගෙන
සැදී පැහැදී
සයනය මත බාවලා
අපුරුවට.
සියළු
වතාවත් සමගින්
පටන්ගත්තා
වන්දනාව.
සඳ නැඟෙද්දී
අහස් කුසේ
නිකැළැල් සිත
පිටුවුවා,
ජාගර සිත් හැව
උනාදමා
සයනය
පා මුල.

කුරුල්ලෙකුවෙලා

මිහිදුම් සළු ඉරාදමා
නීලවර්ණ
කුළුදුල් දියකඩිති උඩින්
මහ රත්මල් තුරුමත්තේ
ලැග ඉදිමින්
නිමේශයක්
මහඑළි තැන්නට
ඉහළින්
පියාඹන්න ඇත්නම්,
අනේක රස
විසිතුරු ඵල
තුඩ'ගින් ගෙන
මුවෙහි හෙලා
කුස සනසා
සිතු ලෙසේ
වගක් නැතිව
කොතරම් සීතල දැනුනත්
ඉවසන්නට බැරි තරමට
ඇඟ පිහාටු පුම්බාගෙන
අතු පතරේ
දුවන්න ඇත්නම්,
කිරි බැබළෙන
සඳ වතුරේ
නැහැවි නැහැවි
මිණි කැටවන් ඇස් දල්වා
පිණි නැහැවුණු නව තණපත්
මුවෙහි හෙලා
පෙම් කෙලිනා
ගෝනුන් කැල
ඉන්න ඉසව්වට ඔබ්බෙන්
තුරු වදුලේ සැඟවීලා
බලාන ඉන්නට ඇත්නම්,
අන් සැනසිල්ලක්
කුමටද
කරදර පොදිබැදි
මේ ජීවිතයේ.

නාම ගොච්චං නජීරති

දෙනෝ දහක් දෙන
සිය දහසක් කල්
දොහොත් මුදුන් දී
ඔබ වැන්ඳා.
දෙනෝ දහක් දෙන
සිය දහසක් කල්
ගඳින් මලින්
ඔබ පිදුවා.

මහ වනයේ
වන අරණේ
ගහ
කොළ
වැල්
මුල්
ඔබ සෙවනට හිටියා.
වන සිවුපාවෝ
ඔබ රැකගත්තා.
ඇඟ
ලේ
ඇට
මස්
නිමක් නොවන සේ
මහ දිගු සසරේ
දන් දුන් නිසාද
අකම්පිතව ඉන්නේ, හිමියනි?
ගල්කටු පහරින්
සිරස බිදිද්දී
ඔබ ළය හාරා
පතුල බලද්දී
අකම්පිතව ඉන්නේ, හිමියනි?
රූ කය ඔබගේ
අහක්කලත්
මෙලොවට,
දෙපා තිරිසනා
දන්නෙ නැතිව ඇති
'නාම ගොච්චං නජීරති'.

ආදරය

'ඔබ මැරුණොත්
මමත් මැරෙනවා'
මම කිව්වා.
- ඔබ හිනාවුණා.

'ඔබ මැරුණත්
මම ජීවත් වෙනවා'
මම කිව්වා.
- ඔබ ඇඬුවා.

සීතල ප්‍රේමය

රේල් පාර ළඟ
හෝ හෝව අහගෙන
රත් කරගෙන
උඩිනුත් යටිනුත්
වැටකේ මල්
සුවද විඳ විඳ
බවුන් වඩනවා,
සීතල ප්‍රේමය.

ක්ෂීර පථය

කිරිපැහැ පෙණ පිඬු
විසිරෙන වෙරළේ
සඳ නැති
සීතල රාත්‍රියේ,
දසත හමද්දී
නුපුරුදු සුවඳක්,
ක්ෂීර පථය දුටුවා.
ඈත විශ්වයේ
තරුවෙන් තරුවට,
දිලිසෙන
මියයන
තරුවෙන් තරුවට,
පියවර මැන්නා.
ක්ෂීර පථය දුටුවා,
සඳ නැති
සීතල රාත්‍රියේ
ක්ෂීර පථය දුටුවා.

ආදර කතාව

කන්දක් තරමට
විඳවලා
විඳවලා
වැදුවා
මී
පැටියෙක්,
පුංචිම
පුංචි
මී
පැටියෙක්,
නිල්ම
නිල් පාට
පුංචිම
පුංචි
මී
පැටියෙක්.

උස්සන්ගොඩ

පෙණපිඬු විසුරුවා
වෙරළ ඉම
හැපෙනා
උස් රළ ගෙඩි
දෙරණතල පුරාවට
හෝ හෝව නඟද්දී,
තනි තරු
තරු වැල්
තරු පොකුරු
පායලා
ඉමක් කොනක් නැති
උස්සන්ගොඩ
විසල් අහස පුරාවට.
බිඳෙන ඒ
රළ මිසක්
වෙන කිසිත්
හඬ නොමැත,
දිවා රෑ දෙසවනට
වද දෙනා
වියරු හඬ නගරයේ
කිසිත් නැත
ලඟපාත.
සීත මඳනල මුසුව
කොහේදෝ සිට
නොතේරෙන සුවදක්
කවරක්ද කිව නොහැකි
නොතේරෙන සුවදක්,
හමායයි
දිගන්තේ.
මුලක් නැති
මැදක් නැති
අගක් නැති විශ්වයේ
නිසල සිත
පාවයයි,
මතක්කර
විමුක්තිය ලැබූවන්
විඳින ඒ
අමාසුව.

අත්දුටු සත්‍යය

ඒකං ධම්මං අතීතස්ස – මුසාවාදිස්ස ජන්තුනෝ 

විතිණ්ණ පරලෝකස්ස – නත්ථි පාපං අකාරියං 

සත්‍යවාදී බව නම් වූ එකම එක ගුණ ධර්මය ද ඉක්මවා ගොස් මුසාව තෙපලනු සුළු වූ පරලොව ගැන බලාපොරොත්තු නැති තැනැත්තා විසින් නොකළ හැකි පවක් නැත්තේය ෴ 

- ධම්ම පදයේ ලෝකවග්ගය, ජේතවනාරාමයේදී චිංචිමාණවිකාව අරභයා වදාරණ ලද ගාථාවකි

අන්තෝ ජටා බහි ජටා

කෑලි කෑලිවලට ඉරපු
පත්තර කොළගොඩ උඩ
රතුම රතු පාට
මී පැටව් හත් දෙනෙක්,
හරියටම හත් දෙනෙක්
ගෑස් ලිප අස්සේ.

වැහැපන් වැහි

අහස ගොරවලා
හෝ හෝ ගාලා
එළියෙ මහ වැස්ස.
ගස්
ගල්
උදුරා දාන්න වාගේ.
කොහේදෝ ඉඳලා
මහ සුළං ඇවිල්ලා
ගසාගෙන යනවා
වේගයෙන්
වෙල දිහාවට.
කන්ද හෝදාගෙන
පහළට එන වතුර පාර
නොයෙක් රටා මවමින්
වෙලට එකතුවෙන්නෙ
පොළොවෙ සාරයද සමඟින්.
හදීසියෙම අහස කළු වුන නිසාදෝ
වෙල දිහාවෙ
තොර තෝංචියක් නැතිව
කෑ ගහන කුරුල්ලෝ.
කොස් ගහේ
අත්ත බදාගෙන
ලවක් දෙවක් නැතිව
කෑ ගහන
ලේනෙක්,
ඉන්න හිටින්න
තැනක් නැතුවා වාගේ.
නැත්නම්
උගේ පැටව් ලගට යන්න
පාර හොයාගන්න
බැරිවෙලා වෙන්න ඇති.
ඔළුවෙ ඉඳලා
මුළු ඇගම වහගෙන
පොරෝණය අස්සේ ගුලිවෙලා
තව ඉන්න ඇත්නම්,
ඔළුව වෙහෙසවන
සියළු ප්‍රශ්ණ අමතක කරලා.
ගේ ඇතුලට ආව
සුළගේ හෝ හෝව
අහන් ඉන්න තව ආසයි
සීතල විඳ විඳ.
වැහැපන් වැස්ස
තව වැහැපන්,
කාණු ඉතිරිලා
වෙල පිරිලා යනකල්
වැහැපන්.
ඇසීයන් හෝ හෝව
ගුලි වෙන්න
පොරෝණයේ
උණුසුමට
තව තවත්.

විජයාවතරණය

හිස බූගාලා
හංවඩු ගහලා
උපන් රටින් පන්නාපු විජේ

යන්නේ කොහෙදැයි
හසරක් නොමදැන
මහ සයුරට
ඇද දාපු විජේ
යන්නන්වාලේ
පාවී ඇවිදින්
තඹ වැල්ලට පය ගහපු විජේ

කන්නට බොන්නට
ඉන්නට දීලා
පණ ගහලා අරගත්තු විජේ

පර ගති පාලා
බත් දුන් අත කෑ
මනුෂ්‍ය යුතුකම නොදත් විජේ

මොන කරුමෙට
අප ජාතිය ඔබගෙන්
පැවතෙනවා කියනවද විජේ

සුදු හුණු නුඹ ඇඟ
ගාලා ඔය හැටි
ඔය තැන නුඹ ඉන්දාපු හැටී
මේ සියවසෙ තව කියා එලක් නැත
නැත තව මායිම් කරනු අපී

නුඹ මේ රට පය ගහන්න ඉස්සර
අහස් නැවෙන් ගිය
උදාර මිනිසුන් මෙහි හිටියා
ඔවුනගේ නෑසිය ඉපයූ බත කා
ඒ යකුනැයි සරදම් කෙරුවා

එනමුත් අද මේ ජාතිය යන හැටි
දකිද්දී නුඹ ආ නැව වාගේ
ඇත්තට නුඹගෙන්
එනවුන්දැයි අප
සැකයක් හදපතුලින්ම නැඟේ