සම්පත් මිතුර

දනිමි
සහසුද්දෙන්
නොසිතනා වග
නුඹ
සමු දෙන්නට
නාවාට
නුඹගේ
අවසන් ගමනට.
හිස නිකට යා කළ
සුදු රෙදි පටිය
මෑත කෙළවර.
සුදු සරම
ඈත කෙළවර.
නොපියවූ කමිසය
නිසාවෙන්
පෙනුන
සැත්කම් සැඟවූ
පැලැස්තර
එක
දෙක
තුන
හතර.
මෝචරිය අභියස
යකඩ ඇඳ උඩ
කිසිඳු කිසි
කලබලයක් නැති
නුඹ,
පුරුදු ගති ලෙසටම,
පෙර දවස.
අලෙවි නොකළ
සුන්දර සිනහ ඇති
අලෙවි අධ්‍යක්ෂක,
නුඹ.
දහසක්
මිනිසුන් මැද
තවත් එක් මිනිසෙක්
පමණක් නොවූ,
උදය
දහවල
හා සවස
සෑම විට
සෑම කළ
හමු නොවූව ද,
නොයෙක් දේ
හරබර ඇගයුම් කළ,
සිත් සතුට
හා සිත් අවුල
එක සිත්ව අසන්නට
පෙර පුහුණු
හෙයින් පිරි
මිතුරෙක්
සෝවුරෙක් වු
නුඹ ගැන කියන්නට,
පදයක්
පද වැලක්
සෙවූ තැන
නැත හමු වුයේ
වෙන යමක්
'යහපත් මනුස්සයෙක්'
යන්න හැර.
ගැලපෙනවා
යෙහෙන් එය
නුඹට,
නුඹ ගුණයට
අඩුවක් නොවන එසට ම.
යහපතම වේවා නුඹට,
සැබෑවට.
යහපතම වේවා නුඹට,
නුඹ ගිය ගමනට,
සම්පත්
මා
මිතුර.

මල් එළි වැනි ජීවිතේ

නෙක සිතුම්
නෙක පැතුම්
එළි දුවනවා
මහා රෑ අහසේ.
රතු කහ නිල් සුදු
දස දහසක්
මල් රූ
විදුලිය මෙන්
ඇසිපිය හෙලනා නිමේශයට
එළි දුවනවා
එකක් පරයා අනෙක
තරඟයට වාගේ.
මොහොතක් සුව දෙන
ඇතිවන නැතිවන
ජීවිතය වාගේ
රතු කහ නිල් සුදු
දස දහසක්
මල් රූ
රෑ අහස පුරාවට
ජීවිතය වාගේ
එළි
එකක් පරයා අනෙක
එළි
ජීවිතය වාගේ.

යලි ලැබූ ජීවිතය

ජීවිතය
යලි ලැබුණා සේ හැඟේ.
දෑස්,
අඩවන් දෑස් කතා කරයි.
මිහිරියාවක් දැනේ.
සංගීතයක් නැත.
එත්
මිහිරි තෙපුල් ඇත.
දෙසවන පිනවයි.
සුගන්දය දසත දැනේ.
ඉව අල්ලයි එයට,
හිත.
මුව පොඩිය,
රත් දෙතොල් සිනාසෙන
මුව පොඩිය,
රස ඕජාවකි.
පහසම සුවය ගෙනේ.
සුවයම පහස ගෙනේ.
බාධාවක් කිසිත් නැත.
දෙදෙනෙකු කොයින්ද
එක් අයෙකු මිස.
අප අපේය.
කාලය
ගෙවීමක් නැත.
ගෙවෙනා
කාලය නිනව් නැත.
ජීවිතය
යලි ලැබුණා සේ හැඟේ.
ඉඳුරන්
පිනවීමක් නැත.
ඇත්තේ
ඉඳුරන්
සැනසීමක් පමණි.
ආදරය සුවඳ හමයි.
විය යුත්තකි මෙය,
අදද
හෙටද
විය යුත්තකි මෙය.
ලැබුණා සේ හැඟේ
යලි ජීවිතය.