අවුරුදු

බක්මහේ
වැස්ස ගලන
සුනිල් දිය පාරට
ගිහින් දැම්මා
පොඩි පොකුණේ
මාළු පැටව්
මහ රොත්තම.

මා වවුලෙක් පියාඹනවා

මා වවුලෙක්
පියාඹනවා.
ජීවිත ගමනේ
සියලු දුක්ඛ දෝමනස්සයෝ
අත්විඳි
වියපත් මහල්ලෙකු
කතා බහක් කිසිත් නැතිව
බර අඩි තබමින් සෙමින් සෙමින්
මඟ යන්නා සේ,
ඈත මෑත ඉම නොපෙනෙන
විසල් අහස මැද
මන්දාරම්
අඩ අඳුරේ
මා වවුලෙක්
පියාඹනවා.
දිගු පියාපත් සලා
හාවක් හූවක් කිසිත් නැතිව
මා වවුලෙක්
පියාඹනවා.

ජීවිතයත් මහ වැස්ස වගේ

ජීවිතයත්
මහා වැස්ස වගේ,
කොහෙන්ද එන්නේ
කොතැනද යන්නේ
නෑ දන්නේ.
පොරෝනෙට ගුලිවෙච්ච
කිරි සිනා
හඬ ඇසුනා,
අතීතයේ බක්මහේ
මගෙ සුවඳ
මම වින්ඳා.
ජීවිතයත්
මහා වැස්ස වගේ.
මහ අහස කළුවුණා
විදුලි එළි විහිදුණා
ගස් වැල් ද අඹරවා
හෝ හෝව පැතිරුණා
තෙත්කරන් මහ පොළොව
අහස්දිය රජවුණා.
අදත් ඒ වගේමයි,
මහා වැසි වැටෙනවා
අහස් දිය ගලනවා.
එත්
ළගක නෑ කිරි සිනා
කොතැනකද දන්නේ නෑ.
ජීවයක් කිසිත් නැති
ජීවිතය ගලනවා.
ජීවිතයත්
මහා වැස්ස වගේ.

වෙනස

වෙහෙර දොර අත ලඟයි
යන්න එහි සිතක් නැත
පැන්කලේ කොනක ඇත
සිඟිති දෑ එතැන නැත
සුමුදු වැලි මළුව ඇත
සුවඳ දුම් කූරු නැත
වෙහෙර දොර අත ලඟයි
යන්න එහි සිතක් නැත